بعضی آدما مثل پازلن. نه که خیلی پیچیده و اینا باشنا، (یعنی خوب بعضیام پیچیدن اما منظور من اونا نیستن). منظورم اینه که را دست نیستن. برا همین یهو تو حس می کنی ای بابا این یارو چه باحاله فرق داره! این میشه که میری تو کارش.
اما خب از اون پازل پیچیده ها نیستن، گفتم که! از اونان که یه کم که توشون غرق نشی،‌یه کم که فاصله بگیری و از بالاتر نگاه کنی،‌رابطه ها رو خیلی قشنگ میبینی. همه چی تابلو میشه. پازل حل میشه.
وقتی بار اول حلش میکنی کلی ذوق داری. کلی با خودت و با پازله حال کردی. اما بار دوم،‌سوم که برسه میفهمی هیچی بیمزه تر از پازل حل شده نیست!